เกือบครึ่งหนึ่งของผู้ป่วยที่เสียชีวิตในหน่วยผู้ป่วยหนักของโรงพยาบาลทำเช่นนั้นหลังจากการถอนตัวของการช่วยชีวิตเป็นเวลานานแพทย์กระบวนการเรียกว่า “การพูดติดอ่าง” การศึกษาใหม่พบว่า

และแม้ว่าครอบครัวจะพึงพอใจมากขึ้นหลังจากกระบวนการดังกล่าวแพทย์รู้สึกว่าสิ่งนี้มักไม่ได้อยู่ในความสนใจของผู้ป่วย

“ การศึกษาครั้งนี้แสดงให้เห็นว่าวิธีการที่เราดำเนินการเพิกถอนการรักษาที่ยั่งยืนในห้องไอซียูนั้นไม่สอดคล้องกับสิ่งที่พวกเราหลายคนรู้สึกว่าควรเป็นวิธีที่ดีที่สุด” ดร. เจแรนดัลล์เคอร์ติส ยารักษาโรคในแผนกปอดและการดูแลรักษาอย่างมีวิจารณญาณที่แพทยศาสตร์มหาวิทยาลัยวอชิงตัน “นี่เป็นการเรียกปลุกให้แพทย์ที่ทำงานในห้องไอซียูเพื่อตรวจดูวิธีที่พวกเขาคิดเกี่ยวกับสิ่งนี้และทำสิ่งนี้”

หนึ่งในห้าของการเสียชีวิตทั้งหมดในสหรัฐอเมริกาเกิดขึ้นในระหว่างหรือหลังจากการพักรักษาตัวในหอผู้ป่วยหนักอ้างอิงจากข้อมูลพื้นฐานในการศึกษา กระนั้นก็ยังมีความสำคัญน้อยมากในการดูแลแบบประคับประคองในการตั้งค่านี้และการตายในห้องไอซียูมักถูกอธิบายว่า “ไม่มีตัวตน”

ไม่มีงานวิจัยก่อนหน้านี้ที่ระบุระยะเวลาของการถอนตัวของการช่วยชีวิตโดยเฉพาะอย่างยิ่งลำดับของการถอนตัว

“ ไม่มีแนวทางที่เฉพาะเจาะจงสำหรับวิธีการทำเช่นนี้จริงๆ” ดร. รอยสมิ ธ ประธานการผ่าตัดของวิทยาลัยวิทยาศาสตร์การแพทย์ Texas A & amp; M ศูนย์วิทยาศาสตร์สุขภาพกล่าว

“ ฉันคิดว่าผู้ป่วยปลายทางส่วนใหญ่หากได้รับเลือกจะไม่เลือกที่จะถอนตัวออกจากการดูแลของพวกเขาด้วยการพูดติดอ่าง” สมิ ธ ผู้เป็นประธานการผ่าตัดที่ Scott & amp; โรงพยาบาลสีขาวในวัด

การศึกษาใหม่ที่ตีพิมพ์ในเดือนตุลาคมใน วารสารการแพทย์ระบบทางเดินหายใจและการดูแลผู้ป่วยวิกฤติของประเทศสหรัฐอเมริกาที่เกี่ยวข้องกับการพูดคุยกับสมาชิกในครอบครัวและตรวจสอบแผนภูมิทางการแพทย์ของผู้ป่วย 584 รายที่เสียชีวิตในห้องไอซียู หนึ่งใน 14 โรงพยาบาลหลังจากถอนตัวจากการช่วยชีวิต